Misecznik śliwowiec

Misecznik śliwowiec to szkodnik kilku gatunków sadowniczych, zarówno drzew, jak i krzewów owocowych. Szkodnik bezpośrednio uszkadza drzewa owocowe, pośrednio obniża jakość i wartość plonów, na spadzi rozwijają się grzyby sadzakowe, które ograniczają fotosyntezę.

Przed pojawieniem się liści na pniach i pędach drzew doskonale widoczne są larwy i samice misecznika. Część z nich może być pozostałością z poprzednie­go roku. Wiosną obserwuje się larwy II stadium, które wysysają soki z komórek pędów, powodując zamieranie kory i łyka.

Misecznik śliwowiec występuje głównie na śliwie, rzadziej na jabłoni i innych drzewach owocowych. Pojawia się także na borówce wysokiej, porzeczce, agreście, aronii.

Owad dorosły – wyraźny dymorfizm płciowy:

• samica – bezskrzydła i beznoga. Zesklerotyzowana strona grzbietowa ciała jest twarda, wypukła i brązowa, ma kształt półkolistej miseczki i długość 3–6 mm;
• samiec – posiada jedną parę błoniastych białych skrzydeł ze złotymi żył­kami. Osiąga długość 2,4 mm, jest jasnobrązowy.

Jajo – owalne, długości 0,25–0,35 mm, białe.

Larwa – w I stadium rozwojowym ma kształt płaskiej, owalnej, zielonkawo­białej tarczki długości 0,3–0,4 mm. Larwa II stadium jest brązowa i osiąga długość 1,5–2,0 mm. W kwietniu, po zróżnicowaniu płci, larwy żeńskie szybko, nawet 20-krotnie zwiększają objętość ciała, na powierzchni którego tworzy się tzw. płaszcz skórny.

Zimują larwy II stadium rozwojowego – w spękaniach na pniach, konarach i młodych pędach. W marcu, podczas ciepłych, słonecznych dni larwy opusz­czają swoje kryjówki i żerują, wysysając soki z komórek pędów. W połowie kwietnia następuje różnicowanie na larwy męskie i żeńskie. W drugiej połowie maja dojrzewają samice, które składają po 600–1000 jaj pod swoje ciało. W drugiej połowie czerwca wylęgają się larwy I stadium, które wychodzą spod samicy i zasiedlają dolną stronę liści, wysysając soki z komórek. W sierpniu i we wrześniu pojawiają się larwy II stadium, które pozostają na liściach nawet do końca września, a następnie przechodzą na korę pni i pędów, gdzie prze­bywają do wiosny.

Latem larwy I stadium wysysają soki z liści, na skutek czego one żółkną. Na słodkich, lepkich wydzielinach larw rozwijają się grzyby sadzakowe ograniczające fotosyntezę. Zasiedlone i uszkodzone pędy przestają rosnąć i mogą zasychać. Owoce na uszkodzo­nych pędach drobnieją i słabo się wybarwiają. Misecznik śliwowiec powoduje duże szkody tylko lokalnie, zwłaszcza w sadach niechronionych lub słabo chronionych.

Lokalnie obok misecznika śliwowca może pojawiać się misecznik dwuguzek Palaeolecanuim bituberculatum (Signoret, 1873) powodujący podobne uszko­dzenia.

Metoda biologiczna – liczebność szkodnika jest ograniczana przez pasożyty i drapieżce oraz ptaki.

Metoda chemiczna – w razie potrzeby w zagrożonych sadach przeprowadza się zwalczanie wiosną, w fazie pękania pąków lub na początku zielonego pąka kwiatowego. Zwykle jednak specjalne zabiegi nie są potrzebne.

Próg zagrożenia to 30 larw na odcinku gałęzi/ pędu długości 30 cm w okresie bezlistnym.